Persoonlijk Bericht

Tekst Bernard en Susanne

Eén jaar lang woonden er vier broertjes bij ons in het kindertehuis: Thalis, Joanas, Lucas en Abraão. Nadat hun moeder was afgekickt van de drugs, konden de jongens in de zomer van 2014 weer terug. Inmiddels waren vader en moeder uit elkaar en voor zover wij weten, is vader nu helemaal uit beeld. Wonder boven wonder kon hun moeder haar oude baan bij de supermarkt weer oppakken.

Begin 2015 kreeg hun moeder echter een kortdurende relatie met een getrouwde man en werd ze zwanger. In november werd Lázaro geboren en vanaf die tijd ging het met moeder steeds minder goed. Ze zag niet in hoe ze tegelijk kon werken en voor haar zonen kon zorgen. Wanhopig besloot ze Lázaro weg te geven aan zijn vader en zijn echtgenote. Thalis, Joanas, Lucas en Abraão bleven wel bij haar wonen. ’s Morgens was ze thuis en zorgde ze voor Abraão. Aan het begin van de middag kwamen Thalis, Joanas en Lucas terug uit school, bleven zij bij Abraão en vertrok moeder naar haar werk. Totdat ze rond elf uur ’s avonds moe thuiskwam. Zes dagen werken in de week voor een minimumloon. In eerste instantie was het de bedoeling dat oma (de moeder van moeder) voor de jongens zou zorgen. Maar zij liet het volledig afweten, gaf de jongens niet altijd te eten en keek niet naar hen om. Zo kwam de zorg voor Abraão een groot deel van de dag op zijn drie broers terecht. Thalis echter kwam in de puberteit, was weinig thuis te vinden en ging om met verkeerde vrienden. Vooral Joanas moest, met zijn 10 jaar, op zijn twee kleinere broertjes letten.

Ondertussen hielden wij als kindertehuis contact. Regelmatig vroeg moeder ons of wij haar konden helpen. Helaas liet justitie dit niet toe en moesten we machteloos toezien hoe de situatie verder achteruit ging. Zelf vond justitie de problemen niet ernstig genoeg om in te grijpen. Ondertussen zagen we dat moeder het steeds moeilijker kreeg. Door het vele werken, had ze geen tijd meer voor haar jongens, die daardoor steeds opstandiger werden. Het opvoeden viel moeder als alleenstaande vrouw steeds zwaarder. Maar ja, wat moest ze dan? Zonder werk geen inkomen en zonder inkomen geen brood op de plank. In maart van dit jaar vroeg ze ons of wij Abraão wilden opvangen. Nu zagen we wel mogelijkheden, want in april zou onze samenwerking met justitie stoppen. We vertelden haar dat ze nog even vol moest houden en dat we erover na zouden denken hoe we haar konden helpen. Helaas is moeder in april helemaal doorgedraaid en heeft ze een gigantische inzinking gehad. Een paar dagen later vond justitie de problemen wel groot genoeg en hebben ze Joanas, Lucas en Abraão in het kindertehuis IPÊ geplaatst. Met toestemming van justitie woont Thalis nu bij een vriend in huis.

De eerste weken was moeder agressief, wilde ze niemand zien en geen hulp aanvaarden. Inmiddels gaat het iets beter, heeft ze een psychiater bezocht en krijgt ze medicijnen. Ze is zwaar depressief en heeft nog een lange weg te gaan. Regelmatig gaan we bij haar op bezoek om te kijken hoe het gaat en iedere keer is ze blij dat we geweest zijn. Ook haar kinderen zien we regelmatig. Of we gaan even bij hen langs of we halen ze op voor een uitje. In de toekomst zullen ze ongetwijfeld ook wel eens bij ons komen logeren. We merken dat de kinderen echt uitkijken naar onze bezoekjes. Lees meer over deze bezoekjes, de jongens en hun moeder op onze weblog: bernardensusanne.blogspot.com